اشعار

لطف امــام هـــادى و نـــور ولایتـش            مــا را اسـیـر کـرده به دام مـحـبّـتـش

بر لطـف بـى کـرانـۀ او بـسـتـه ‏ایـم دل            امشب که جلوه گرشده خورشید طلعتش

منّت خداى را که به ما کرده مرحمت            تــوفـیـق بـرگـزارى جــشـن ولادتـش

تبـریک باد بانـوى کـبـرى سـمـانه را            کین غنچه بر دمید ز گلزار عصمتش

مـاه تـمام و نـیـمـۀ ذى حجّه مـطـلعـش            خـیـر کـثـیـر و کـوثـر قـرآن بشارتش

این است آن امـام که تـقــدیـر ایـزدى            بـعـد از جـــواد داده مــقــام امـامـتـش

این اسـت آن امـام که ذرّات کـائـنـات            اقـرار کـرده‏ انـد به جـود و کـرامـتـش

این است آن امام که در برکة السّبـاع            شـیـران شوند رام و گـذارند حـرمتش

این است آن امام که از نقش پـرده هم            ایـجـاد شـیـر زنـده کـند حکـم قدرتش

این است آن امام که دشمن به چند بار            رخـسـار عجز سوده به درگاه عزّتش

سر تا به پاى عاطفه و مـرحمت ولى            دشمن به لـرزه آمـده از برق هـیـبتش

آن سومین ابوالحسن از خاندان وحى            چون سه عـلـى دیگـر باشد عـبـادتـش

افزون ز ریگ هاى بیابان عطـاى او            بیش ازستاره ‏هاى درخشان فضیلتـش

مائـیم و دست و دامـن آن حجّـت خـدا            چون نـا امید کس نـشــود از عنـایتـش

گـردیـده‏ ایـم جــمـع بـه ذیـل لــواى او            افـکـنـده‏ ایـم دست به دامـان رحـمتـش

از آستان قدس رضا هــدیـه مى‏ کـنیـم            آه دلـى به غـربت و اشکى به تـربتش

یا رب بحـقّ فـاطـمـه با فـتـح کــربـلا             بـگـشـا به روى ما همه راه زیـارتش

از لطف آن امام «مؤیِّد» مـؤیَّـد است

کـو را نـشـان خـدمت آل محـمّد است